I NIEDZIELA ADWENTU 02.12.2018r.

adwent 04

„Pan jest blisko, radujmy się…”
Jan Paweł II

Dziś rozpoczynamy nowy rok liturgiczny – Adwent, który jest czasem pobożnego i radosnego przygotowania na powtórne przyjście Jezusa Chrystusa na końcu czasów. Nowy Rok liturgiczny będziemy przeżywać pod hasłem: „Duch, który umacnia miłość”.

Jutro początek Kolędy, kiedy się zakończy nie wiem.

PONIEDZIAŁEK 03.12. godz. 15.30
ul. Przełęczy / odcinek do Izbickiej /, Telimeny i Choinkowa.  Będzie dwóch księży
WTOREK 04.12. od 15.30
ul. Sadowa
CZWARTEK 06.12. od 15.30
ul. Jasnoty

PONIEDZIAŁEK 10.12. od 15.00
ul. Stawowa

Najpiękniejszym wzorem adwentowego oczekiwania na przyjście Pana jest Maryja. Starajmy się naśladować Jej bezgraniczne zawierzenie oraz oddanie Bogu i ludziom. Wyrazem tego będzie nasz udział w Mszach roratnich i  rekolekcjach. Niech nie zabraknie dobrowolnych umartwień, zwłaszcza powstrzymania się od udziału w hucznych zabawach. Msze o Matce Bożej poza środą o o godz. 8:30, w środy o godz. 16.00.

Jak co roku, Caritas wraz z Adwentem rozpoczyna ogólnopolską akcję „Wigilijne Dzieło Pomocy Dzieciom”. Cieszymy się, że świeca Caritas wpisała się na trwałe w nasze przygotowanie do Świąt Bożego Narodzenia, a zapalony płomień świecy jest nieodzownym elementem wigilijnego stołu. W te szczególne dni chcemy być blisko tych, którzy potrzebują naszej pomocy.Świece w Parafii od piątku tak jak rekolekcje.

Opłatek z własnego kościoła jest znakiem budowania jedności wspólnoty parafialnej. Opłatki można nabyć w zakrystii, zostaną dziś poświęcone.
W piątek rozpoczynamy rekolekcje adwentowe, które wygłosi ks. Dariusz Skwarski.

W piątek w pierwszy dzień rekolekcji Msze Św. o godz. 9:30, 16:30 / z udziałem dzieci /i 18:00.

W sobotę 8 grudnia Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Msze Św. o godz. 9:30, 16:00 i 18:00. Na każdej Mszy Św. możliwość spowiedzi.

O godz. 12:00 Godzina Łaski. Nabożeństwo bez Mszy Świętej.
Jest mym życzeniem, by każdego roku, w dniu 8 grudnia, w południe, obchodzono godzinę łaski dla świata. Przez to nabożeństwo uzyskacie wiele łask duchowych i cielesnych. Nasz Pan, mój Boski Syn Jezus, ześle swe przeobfite miłosierdzie, jeżeli dobrzy ludzie będą stale modlić się za swych grzesznych braci
Matka Boża w Montichiari

Jest taka jedna godzina w roku, gdy Niebo pochyla się tak nisko nad ziemią, że Bóg jest na wyciągnięcie ręki. I Jego odwieczne skarby miłości. Jest taka jedna godzina w roku, gdy wszystko jest możliwe. Obietnica z nią związana jest naprawdę wielka! Oto Matka Najświętsza ogłasza, że przez sześćdziesiąt minut w roku Niebo staje nad nami otworem, że każdy, kto w tym czasie zamknie trzymany nad głową parasol niewiary, otrzyma od Boga to, co mu najbardziej potrzebne

Solenizantów i jubilatów tego tygodnia pragnę  zapewnić o mojej życzliwości i modlitwie.

Dziękuję Parafianom z ul. Ks. Szulczyka za wczorajsze porządki w kościele i za wieniec adwentowy. Teraz zapraszam z ul. Złotej Jesieni od Ks. Szulczyka do ul. Podkowy.

Czas Adwentu…czekanie na przyjście

 

Czas Adwentu, to czekanie na przyjście. Każdy z nas ulega pokusie zamknięcia się w świecie własnych spraw. O tyle rzeczy trzeba się martwić, świat biegnie do przodu, wszystkie siły skupiamy na tym, by nie wypaść z obiegu, by nie przegrać wyścigu. Adwent każe nam się zatrzymać. Ktoś nadchodzi. Ktoś bardzo chce się z nami spotkać.

Czas Adwentu, to okres przygotowania i radosnego oczekiwania na święta Bożego Narodzenia. Adwent jest jednocześnie początkiem nowego roku liturgicznego w Kościele Katolickim. Adwent kieruje myśli wiernych ku oczekiwaniu na powtórne przyjście Chrystusa na końcu czasów. Dlatego też Adwent jest okresem rekolekcji, skupienia i pokuty, a jednocześnie radosnego oczekiwania świąt Bożego Narodzenia. Jest taki czas w życiu, kiedy towarzyszy nam prorocki sposób postrzegania rzeczywistości zbawienia. I oto właśnie dzisiaj Kościół poddaje nam pod refleksję teksty proroka Izajasza. To nasz kolejny Adwent. Czuwajmy, aby nie stracić okazji do spotkania z Panem. Ileż to razy wołamy do Boga w jakiejś konkretnej sprawie! Chcemy, by nie tylko usłyszał nasze słowa, ale by spełnił nasze prośby. Czy jest w tym coś dziwnego? Wszak jesteśmy Jego dziećmi i doskonale znamy słowa „proście, a otrzymacie, pukajcie, a otworzą wam…”.  I oto na początku Adwentu znów „uderzamy” w bramy Niebios. Pomaga nam w tym Izajasz, patron czasu oczekiwania na przyjście Mesjasza. Jego wołanie jest przejmujące, bo jest zarazem prośbą o zmiłowanie, a więc o to, czego i my też potrzebujemy. Dlatego wsłuchujemy się w podpowiedzi Patrona Adwentu i Apostołów, Ojców Kościoła, Świętych, naszych patronów, podejmując adwentowe czuwanie. Wszak Pan ma nas zastać czuwającymi. W Adwencie powinniśmy być radośni, bo przecież Pan jest blisko. Oczekując kogoś, kogo bardzo kochamy, jesteśmy niezwykle radośni, pełni dynamizmu. Właśnie radość pomaga rozwinąć we właściwym kierunku nasze życie wewnętrzne i dobre relacje z bliźnimi. Czas Adwentu wiąże się z wieloma pięknymi zwyczajami pielęgnowanymi przez naszych praojców z wielką pieczołowitością. Na zwyczaje adwentowe w Polsce wpłynęły szczególnie praktyki benedyktynów i cystersów. Do tradycji wyłącznie polskich należy Msza  Święta wotywna  zwana Roratami. Jest to Msza Święta ku czci Najświętszej Maryi Panny, odprawiana przez cały adwent w dni powszednie. Nazwa ta pochodzi od słów pieśni na wejście: „Rorate caeli desuper”  – „Spuśćcie rosę niebiosa”.

Najstarsze ślady odprawianej w Polsce Mszy Świętej roratniej sięgają XII w. W wieku XVI roraty były już znane w całej Polsce. Podczas nich zapala się świecę roratnią, która symbolizuje Najświętszą Maryję Pannę, niosącą ludziom Światłość prawdziwą – Chrystusa. Biała lub niebieska wstążka na owej świecy mówi o Niepokalanym Poczęciu NMP. Zwyczaj jej umieszczania sięga czasów księcia Bolesława Wstydliwego (1126-1279). Na początku Adwentu przed ołtarzem katedry stawali przedstawiciele wszystkich stanów z zapalonymi świecami, powtarzając słowa: „Jestem gotów na sąd Boży”.

Bogatą symbolikę posiadają adwentowe świece i lampiony. Wyrażają one radość, ponieważ światło jest znakiem Chrystusa, zapowiadanego przez proroków jako światłość (Iz 49, 6). Świeca jest także symbolem życia chrześcijanina, gotowego na spotkanie z Jezusem. Zachował się także piękny zwyczaj chodzenia do kościoła na Msze Święte roratnie z zapalonymi lampionami, które rozjaśniają ciemności długich grudniowych nocy. Z Adwentem związany jest – ostatnio zapomniany – zwyczaj przygotowywania wieńca adwentowego. Od kilku lat są czynione starania, by przywrócić polskiej tradycji ten obyczaj z początku XX wieku. W Kościele katolickim miał on przypominać wiernym o zbliżających się świętach Bożego Narodzenia. Zwyczaj ten jednak przetrwał do dziś tylko w niektórych krajach katolickich. Igliwie symbolizuje świąteczną choinkę. Cztery świeczki oznaczają cztery tygodnie Adwentu. W domu przez kolejne niedziele zapala się najpierw jedną, potem dwie, trzy, a wreszcie wszystkie cztery świece.

Cała rodzina gromadząc się w niedzielny wieczór przy wspólnej modlitwie zapala kolejne świece jako znak czuwania i gotowości na przyjście Jezusa, rozmyślając jednocześnie o narodzinach Jezusa oraz o zbliżającym się Nowym Roku. Tradycja tworzenia wieńca adwentowego pochodzi z Niemiec i znana jest w Polsce od ponad 160 lat. Wieniec adwentowy posiada bogatą symbolikę: światło, zieleń i krąg, które oznaczają wspólnotę oczekującą w miłości i radości na przyjście Pana. W Wigilię Bożego Narodzenia 4 palące się świece oznajmiają przyjście Jezusa, który jest światłością świata.